Rootsville

Goezot in 't Hofke Festival (Blues in 't Hofke) Oud-Turnhout - 04 juni 2023 report & photo credits: Freddie info organisatie: Goezot © Rootsville 2023

Na zaterdag komt zondag en zo ook op 'Goezot in 't Hofke'. Dus is de noemer vandaag 'Blues in 't Hofke' al is de programmatie al een paar jaar in elkaar aan het overvloeien en daar zijn we heus niet rouwig om. Een zomerse zondag vandaag maar helaas blijft het openluchtzwembad van Aaw-Turnawt ook nu nog gesloten voor de 'Goezotters'. Vandaag staat dus zoals gezegd de blues en aanverwanten in de spotlights en dus zakken er ook andere festivals af richting 'Goezot' om de PR te komen verzorgen. Op de camping van de voetbal hadden we ons tegoed gedaan aan een heerlijk en omvangrijk ontbijtbuffet en na een verfrissende douche stond de uitstekende pendeldienst dan alweer paraat om ons naar den hof te brengen.

Die van 'Gevarenwinkel', 'Devant-Les-Bois' en 'Oetsloven Blues' waren er gisteren al maar worden vandaag versterkt door 'Moulin Blues', 'be-MINE Blues', 'Hookrock', de 'Blueshappening' van Zelzate maar ook de hofhouding van 'Blues Peer' en 'Duvel Blues' tekenden ook present. Ook op de 'Swamp Stage' zal het vandaag swingend en hot gaan worden. Ook onze 'DHL' hulplijn was er weer klaar voor. Een positief punt was dat de laatste band vanavond al rond de klok van 10.00PM van start zou gaan en is dit het zuiverste bewijs dat een goed georganiseerd en leuk festival geen nachtwerk hoeft ze zijn.

Als headliner krijgen we vanavond toch een behoorlijk zwaargewicht met niemand minder dan 'Nick Moss Band feat. Dennis Greunling'. Deze gitarist en harper zijn al een tijdje samen als perfecte match voor de perfecte blues. Sinds hun concert in de 'Goezot Club' in 'De Djoelen' van zowat een jaar geleden zijn ook GA-20 en die van 'Goezot' beste maatjes geworden. Vandaag zal ook McKinley James een volledig concert geven op het hoofdpodium en de change-overs waar hij zich gisteren mocht over ontfermen valt nu in de handen van de rhythm 'n blues torando Sister Suzie.

Beginnen doen ze vandaag met Chris Grey & The Blue Spand en zo zit ik meteen met een onbeschreven blad. Deze Deense formatie zal het 'hofke' meteen doen opschrikken met hun aanstekelijke funk 'n blues. The Deslondes are next en zo belanden we in de straten van de 'Big Easy'. Zo is het meteen de taak aan de Britse Sister Suzie om een eerste keer de 'Swamp Stage' in vuur en vlam te zetten. Ook Constantine & the Call Operators zijn nog niet op mijn netvlies verschenen en zo moeten we toegeven dat programmeur Marc Daems toch voortreffelijk werk levert. Zij komen uit het hoge noorden en mixen blues en soul alsof het kinderspel is. Daddy Long Legs, zijn dan weer een trio met roots in de 'Big Apple' en brengen een 21ste eeuw versie van countryblues.

Chris Grey & The Blue Spand (DK) werd opgericht in 2011. De leden Chris Gray (zang en gitaar) - Kasper "Tutte Max II" Lauersen (bas en zang) en Lars "von TrommenStick" Frimodt-Moller (drums en zang) kwamen bij elkaar ontmoeten om een band te beginnen. Hun muzikale paden hadden elkaar al vele malen gekruist, maar deze keer ontmoetten de drie vrienden elkaar gewoon om plezier te hebben en te spelen waar ze maar zin in hadden. Hun 'Funk The Mail' brachten ze vorig jaar uit.

Een 'Strat' met funky rifjes, een slappin' bas en een doordringende drum, meer heb je niet nodig om er een funky feestje van te maken. Neem daarbij nog de erg aangename klankkleur van zanger Chris Gray met een goede en grote dosis humor en je hebt de perfecte cocktail om van start te gaan.

'Golden Tower' is de opener van hun nieuw album 'Funk The Mail' maar ook tevens voor deze zondag. Heerlijk om te beginnen met deze 'Danish Funk' en dus blijven we genieten van hun nummers als 'Feed The Monkey' en met 'Babba Lugga' op een gevraagde sing-a-long. Met 'Get Horny' heb je geen verdere details voor nodig en met 'Mammas Mammalaid' werd dit meer dan een aangename kennismaking.

Met 'The Deslondes' krijgen we een Kwintet uit 'New Orleans' dat bestaat uit Dan Cutler, Sam Doores, Riley Downing, Cameron Snyder en John James Tourville. Ze hebben ups, downs en alles daartussenin doorstaan, alleen om de band tussen hen te versterken. Door voor het eerst alles van saxofoon, fluit en synth tot strijkersarrangementen en een volledige drumkit te infuseren, boekt de groep op natuurlijke wijze vooruitgang en evolueert ze in realtime op hun derde volledige aanbod, Ways & Means welk ze vorig jaar op de markt brachten.

Met hun gospel gevoelige opener bliezen ze we gewoonweg omver. Vanaf 'Ways and Means' en 'South Dakota Wild One' werd het net als gisteren bij Theo Lawrence. Mooie nummers ol relaxed bij te genieten maar voor een festival miste ik toch wat 'Salt & Pepper'. 'The Real Deal' en 'Louise' komen dan weer uit hun selftitled album van 2015. Hun meerstemmigheid is met momenten zelfs uitzonderlijk te noemen. 'Wils Eden' uit 'Ways & Means' wordt zo dan het eindpunt van hun passage op 'Goezot in 't Hofke.

Sister Suzie wist me eind vorig jaar van m'n sokken te blazen. Deze Britse rhythm 'n blues diva grijpt je meteen bij de keel en dat is waarom ik ook vorig jaar meteen de tamtam aan het werk heb gezet. Zo staat ze hier vandaag op de 'Swamp Stage' om tijdens de change-overs de Goezotters aan het dansen te brengen met een band van Britse en Belgische klasbakken. Suzan Simms aka Sister Suzie is een Britse Rhythm 'n Blues singer met meer rock 'n roll in haar body dan vele black mama's.

Haar vaste gitarist, de Britse gentleman Matt Jackson is er steevast bij maar ook onze Belgium proud & joy Ilja De Neve aan keys, Bernd Coene op drums, Peter Verhas op de Devil's horn en Micha Teller aan de bas. Een band die de noden van 'Sister Suzie' muzikaal perfect weten te verwoorden.

Haar binnenkomer is 'Hound Dog' en neeje dat is niet van Elvis. Hier in Oud-Turnhout zouden ze zeggen, een zotte doos maar wel eentje die kan zingen en ambiance brengt en zo is de 'Swamp Stage' dan weerom een dansvloer geworden. 'Knock Knock' en 'Cheese and Crackers' brengen de liefhebbers van Rhytmm 'n Blues zo in hogere sferen. Einde van het eerste intermezzo van 'Sister Suzie' en meteen ook de eerste contacten met andere festivals.

Op het hoofdpodium krijgen we met Constantine & the Call Operators terug een band uit het hoge noorden en werd in 2012 opgericht in Helsinki. Na jaren van harde optredens en het componeren en werken aan het song materiaal, bracht de band in mei 2021 hun debuutalbum uit.

Het mag meteen worden gezegd deze Konstantin Kovalev heeft een prachtige en soulvolle klankkleur wat we meteen horen bij 'Blind Man In A Maze'. Ook het daarop volgende 'Joker in The Pack' komt uit hu debuutalbum uit 2021. Je hoort meteen ook de invloeden van de Stax en Motown labels in hun muziek. Prachtig is ook alvast 'Blues on The Night' en het lichtjes met jazz en funk geïnfiltreerde 'You're So Lonely'. Soms is er bij dit nummer wat invloed hoorbaar van Archie Bell & The Drells. Wat je op het album wel krijgt is een blazerssectie wat toch een beetje een gemis is hier op hun bijdrage. Heerlijk is hun afsluiter 'Gone'.

Allemaal 180° omdraaien nu en 'Back to Sister Act part two' met 'Sister Suzie' in de 'Swamp Stage'. Een floorfiller was destijds zeker 'Sloppy Drunk' ten tijde van 'Jimmy Rogers' uit zijn album 'Chicago Bound' van 1954 en ook nu is stilstaan geen optie meer.

Maar ook met John Prine's wereldhit 'Angel Of Montgomery' mag 'Sister Suzie' hier een overweldigend en dankbaar applaus ontvangen. Diva's als Irma Thomas en Koko Taylor hadden allebei een hit met 'You Can Have My Husband' en zelfs later met Lou Ann Barton was dit een bluesje om te blijven koesteren. Hier in de 'Swamp Stage' genieten we zo allemaal van Suzie's versie.

Later op de avond zou deze spring-in-'t veld' nog een derde keer terugkomen met nummers als 'I Smell A Rat' van Big Mama Thornton aka Annie Mae uit 1954, 'Shame Shame Shame. En ja met de original 'layla Sue' geschreven voor haar nichtje was het op dit Ska nummer party geblazen, zelfs voor onze eigenste Steven Troch. Little Richard zou zeggen van 'This Girl Can't Help It, She Got It! Wie er nog van wil genieten? Dat kan op zaterdag 1 juli op 'Hookrock' in Diepenbeek.

Daddy Long Legs brachten eerder dit jaar hun album 'Street Sermons' op de markt. Dit trio is niet te vergelijken met de Canadese 'Daddy Long Legs'. Deze meest geliefde bluesbashers van New York City hebben elke nacht puffend en puffend huizen neer geblazen tijdens hun oneindige wereldtournee en brengen met hun explosieve nummers altijd een verhoogd niveau van ruige en kant-en-klare intensiteit naar de hedendaagse lo-fi blues. 'Daddy Longs Legs' bestaat uit zanger Brian Hurd (ook bekend als Daddy Long Legs), gitarist Murat Aktürk, drummer Josh Styles en een keyboardspeler van wie me de naam is ontgaan.

Rauwe harmonica blues met nummers als het opzwepende 'Long John's Jump' uit het 'Live' album van 2015 en 'Nightmare' uit het nieuwe 'Street Sermons'. De liefhebbers van een Lester Butler zouden er pap van lusten. Ook 'Rockin' My Boogie' komt uit die nieuwe en den hof die stonden er van te genieten. 'Evil Eye' komt dan weer uit hun 'Evil Eye On You' van 2012. Met 'Motorcycle Madness' uit 2014 lijkt het of de rust weer komt neder te dalen hier in Oud-Turnhout.

Voor wie gisteren niet aanwezig was op de plezanste hof van 'Oud-Turnhout', die heeft er genne meuzzel verstaand van want het is hier aan de Oude Arendonkse baan was het dit weekend te doen. Gisteren kregen we dus een hoge dosis McKinley James en vandaag op het hoofdpodium zal dit niet anders zijn.

Onwezenlijk wat deze youngster kan, die begon op 15-jarige leeftijd en samen met zijn 'Maggie Mae' wordt het weerom genieten op nummers als 'Stuck In The Shadows', 'Whatever It Takes (For Love)' en het nieuwe 'You Bringing Me On'.

Ondertussen waren die van 'GA-20' en 'Nick Moss' al stiekem komen luisteren naar deze 'McKinley James' en stond Matt Jackson helemaal in zijn eentje vooraan te genieten. Wij blijven maar genieten op 'Clear Skies' en 'Right On Time' en zijn bewust dat de volgende liefhebbers om hem te willen boeken nu wel wat dieper in de buidel moeten gaan tasten. Gewoon FENOMENAAL!

Filmisch is er vorige eeuw geen 'Sister Act III' verschenen maar voor die van 'Goezot' kan de fun niet op en dus staat 'Sister Suzie' hier een derde keer geprogrammeerd in de 'Swamp Stage' en zo stellen ze hier in het dialect van doedis wa voert en laat ze volgend jaar maar terug komen op de 'Main Stage'.

Sinds ze in de 'Club Goezot' alles kwamen te geven in mei van vorig jaar stond het in de sterren geschreven. We kregen daar toen van GA-20 een concert voorgeschoteld in de Djoelen om duimen en vingers van af te likken. Eentje dat misschien wel niet meer te evenaren valt. Ondertussen bracht dit trio uit Boston dit jaar hun album 'Live in Loveland' uit en wie weet was dit niet reeds een proloog naar hun aantreden hier in 't Hofke.

'GA-20' werd opgericht door vrienden Pat Faherty en Matthew Stubbs in 2018. Het project is ontstaan uit hun wederzijdse liefde voor zware traditionele Blues, R&B en Rock & Roll van de late jaren '50 en vroege jaren '60. Samen met drummer Tim Carman in 2019, is GA-20 een trio van 2 gitaren, zang en drums. Rauw, gepassioneerd en eerlijk optreden, zowel op het podium als in de studio, is het enige doel.

Stiekem zag ik zelfs 'Boogie Beasts Jan' naar voren schuiven want ook hij is fan. Faherty, Stubbs en Carman tijdig wakker te schudden is iets wat we niet hoefden te doen want door hun diversiteit was meteen de ganse hof hier onmiddellijk bij de les want na opener "No No" schakelde dit trio gezwind over naar de rhythm 'n blues chartbuster "Just Because" van Lloyd Price uit de 50-ties en gelukkig hadden ze het toen nog niet over plagiaat.

'Lonely Soul' komt uit hun debuutalbum van 2019. Toen dweepten ze ook al met de sound van 'Hound Dog Taylor. 'Fairweather Friend' dat kan je dan weer terugvinden op hun album 'Crackdown' net als 'Easy on The Eyes'. Met hun laatste wapenfeit komen we uit bij het album 'GA-20 Does Hound Dog Taylor' en zo is het dansen geblazen op 'Let's Get Funky'.

Ook afsluiten doen die van 'Goezot' dit jaar in stijl en daarvoor trokken ze niemand minder dan Nick Moss aan met aan zijn zijde harper Dennis Greunling. Deze Chicago bluesman gaat toch al heel wat jaartje smee in de blues scène en speelde hij drie jaar samen met niemand minder dan Jimmy Rogers. Voordien noemde deze band 'Nick Moss & The Flip Tops' tot de band in 2009 werd verkort naar de 'Nick Moss Band'. In 2018 begon hij samen te werken met harper 'Dennis Greunling' en werd het zo een match in heaven.

De laatste keer dat ik deze 'Nick Moss Band aan het werk zag was in 2019. Beiden brachten datjaar een schitterende cd uit getiteld “Lucky Guy” en daaruit krijgen we ook vandaag wat nummers. Buiten Nick en Dennis bestaat de band nog uit Rodrigo Montovani aan de bas, Patrick Seals op drums en Taylor Streiff aan de keys. Veel tijd om uit te rusten was er niet, misschien één slowblues in de hele eerste set en dan was het terug boogietime, met hoofdrol de harp bij ‘Bait in the Snare’, ook al uit de laatste schijf van de band. Het zelfde gold voor het fijne ‘Wait and See'. Lekkere blues maaltijd met ingrediënten van Freddie King, ZZ Hill, JB Lenoir en Baby Face Leroy. Bij de laatste nummers is er 'Scratch 'n Sniff' en als allerlaatste hier in de hof 'Chicago Bound'.

Helaas maar waar 'Goezot in 't Hofke' zit er op voor 2023 en zo kijken we al uit naar 2024. Maar uiteraard mogen we ook niet hun steeds excellente concerten vergeten in 'De Djoelen' onder de noemer 'Club Goezot', en zo kunnen we in de wiggel blaaiven. CU.

Matt en Dirk...beste moatjes

nog twee prachtige mensen in den hof

Sister Suzie in Goezot modus